دوست داشتم تبریکات را ادامه دهم. اما مهم تر از آن پیش آمد...

عاشقانه ای دیگر هم تمام شد.

سرنوشت را می گویم. پزشک اعظم به خواسته اش رسید. ژنرال چویونگ نیز همین طور.

سرنوشت من چه؟

فرق من و تو با آن دو در چه بود که آن ها رسیدند و ما نرسیدیم هنوز

می شمارم.

1- چویونگ مردی قوی بود و به زور کار خود را کرد. محبوبش را به زور شمشیر از دنیایش بیرون کشید. به جز خودش چیزی ندید

- فرهاد چه کرد: فرهاد سنگ تراشید و تراشید. سنگ قلب های اطرافیان خود و شیرینش را. اما سنگ قلب ها ترک نخورد. فرهاد یک لحظه اضطراب و غم شیرینش را نخواست ببیند، حتی وقتی که آینده زیبا با او را می دید. حتی وقتی شاهد بود می تواند جبران کند. فرهاد معتقد بود به اصولش و آن ها را زیر پا نگذاشت

2- پزشک اعظم اول کار ضعیف بود هیچ کسی نداشت تا از چویونگ نجاتش دهد. او تسلیم شد و نا امید و خود را سپرد به سرنوشت

- شیرین چه کرد: شیرین دختری قوی بود، دختری که اهل مبارزه. مبارز تر از هر مرد جنگی. زیرا با خودش می جنگید و از خودش شکست نمی خورد. شیرین خانواده ای قوی و محتاط هم اطراف خود داشت و دلش با آن ها گرم تر هم شد. پس تلاش فرهاد او را سست نکرد.

3- دنیای چویونگ دنیایی بود که هنوز کسی تقلب را خوب نمی شناخت. انگشت شماری بودند که می توانستند ذات خود را پنهان کنند. نیروی نهان ناشناخته ای داشته باشند. پزشک اعظم این ها را دید شیفته شد. چون از سر تا پا و از ظاهر تا باطن چویونگ را شناخت و شیفته شد.

- دنیای فرهاد دنیای پر از نیرنگ دغل بود. دنیایی که واقعیت ها پشت شیشه های نورانی جادویی اغلب وارونه می شد. شیرین هم دنیایش همان دنیای فرهاد بود. پس می شناخت اغلب مردم را و تعمیمش داد به فرهاد. تا جایی که ترس فرصت دادن به فرهاد را هر روز در خود بزرگ تر کرد. تا جایی که ترسید شیفته شود و ترس از شیفته شدن دچار تردیدش کرد. این طور نه به خود و نه به او فرصت شناختن شناخته شدن نداد

شیرین سختی کشید و فکر کرد به خاطر اشتباهاتش هست. کاش بداند که کارهای درست سختی های بیشتری دارند

کاش به فرهاد فرصت دهد. کاش علم!! و ثروت! خسرویی ظاهر فریب، فریبش ندهد.

شیرین بداند با خسرو هم برود فرهاد باز هم نگرانش هست و بازهم در دلش جای خالی او را دارد.

---

آفرین بر تو بر مردمان شهر تو. مردمان شهر شیرینم. مردمانی که با این شرایط باز هم آمدند. آفرین