خدایا گفته ای دعایم جایی مستجاب می شود که جز تو به هیچ کس امیدی نداشته باشم.

درست مانند کشتی شکستگانی در میان دریایی طوفانی. در حالی که تشنه و گرسنه هستند و آخرین تکه چوب قایقشان هم موج می برد. بدبختانه شنا هم بلد نیستند.

در این لحظه باز هم یک حسی درون خود دارند که نا امید نشوند و آن تویی.

درست است که با مرگ پنجه نرم نمی کنم، اما نا امیدی من از دنیا کم از آنان که مرگ را لمس می کنند ندارد.

پس آیا دعای من هم مستجاب می شود؟

با خود می گفتم چطور ممکن است...

می دانم مثال بی خودی است. می دانم اینگونه قدرت تو را کامل درک نکرده ام. می دانم

اما برای این مردمان مسخ شده دنیا و بالطبع برای من، یکی از این مگر می شودها شد.

آن هم دیشب. و باخت بسیار عجیب بهترین فوتبال دنیا با آن نتیجه.

خدایا اشکال که ندارد من همین را برای امیدواریم نشانه بدانم؟

همان قدر این نتیجه این بازی دور از باور بود که رسیدن من به آرزویم.

چه بسا دل هایی که من با آنان طرف هستم، بسیار بیشتر مستعد این باشند که مرا به آرزویم برسانند.

خدایا

آرزو دارم من نیز مانند او آرزوی آرزویم باشم. اما تردیدها مانع می شوند که این آرزوی تحقق یابند.

خدایا

امیدم این است که تنها این تردیدها باشند که مانع آرزو شدنم می شوند.

و امید دارم که با رفتن تردیدها من هم آرزویش می شوم.

خدایا

من قدرت همه چیز را دارم. قدرت ساختن خانه ی آرزوها را. قدرت ابراز بیشترین علاقه ها را. قدرت لبخند زدن به تمام مشکلات را.

اما قدرت مقابله با تردیدهایی که نقشی در آن ها ندارم، را ندارم.

اما می دانم آن ها هم از بین می روند اگر اطمینان حاصل شود.

حس اطمینان هم حسی است که تو القا می کنی.

خدایا شریعت هم این میان برایم پیچیده شده. و شناخت حق برایم خیلی سخت.

خدایا من کسی نیستم که شرع تو را حتی در مقام رعایت عرف، زیر پا بگذارم.

او هم کسی نیست که عرف را نادیده بگیرد.

پس آیا اکنون زمانش نرسیده که تو اعجازی برایمان کنی؟

اعجازی که برای ماست عجزش و برای تو باز هم زحمتی و کمتر از زحمتی نیست.

خدایا می بینی که ما نمی توانیم عرف را زیر پا گذاریم. اما تو که خدا هستی و صاحب هر چیز. این بار هم مثل بی نهایت باری که خیلی هایش را خبر نداریم، خلاف عرف مشکل گشای ما باش