براستی چه ساخته ای؟

آنچنان نازک که مانند ابر بهار می‌بارد و آنچنان مقاوم که زیر بارش شدید! هم عزیز! می ماند.

هر چه بر او باریده و می بارد و ببارد، قلبش را صیقل بیشتری می خورد و ارزشش بالاتر می رود. آن قدر بالا می رود که گوهری نایاب می شود در نوع خودش.

گوهری که خریداران را یکی پس از دیگری از میدان به در می کند.

امید داری که نگاهبانش شوی، اما قلب تو هنوز آن قدر صیقل نخورده که کوچکترین خطرها را برایش اخطار دهد و او را از گزند نا اهلان محفوظ دارد.

حافظان فعلی او خوب ارزشش را شناخته اند که حاضر نیستند این وظیفه را به هرکس که آمد، بسپارند.

در این میان تو خود را آن لایق ترین می دانی که باید تمام شروط را به دست آوری و از پس تمام امتحانات برآیی. امتحاناتی که کمتر نمونه ای از آن یافت می شود ، تا با مروری قبلی، محدوده جواب را بدانی. یا دست کم راه حلی بشناسی.

مانند یک محقق هستی که باید در مورد چیزی بسیار مهم و ارزشمند تحقیق کنی و مواظب باشی راهت به انحراف نرود. چون آن چیز گوهری بسیار حساس بوده و نمونه ای دیگر ندارد. شاید با فشار بعدی ترَکَش عمیق تر شود و ناگاه بشکند. پس اشتباه نکن که اگر اشتباه کنی، آن وقت شاید هیچگاه نفهمی به سر گوهرت چه آمده و تو هم برای ابد تحریم خواهی شد

تو اکنون مثل محققی دست بسته شدی که تقریباً هر کاری را آزموده و خلاف اصول علمی غربی، مشغول به دعا هستی تا شاید نتیجه تغییر کند حجاب ها کنار رود و ناگهان پس از خوابی، راه حل مسئله به تو الهام می شود.

آری عجیب است اما شده. مشکلترین مسائل دانشمندان و محققان بعضاً با یک الهام حل شده و بعضاً نیز با یک تصادف.

امید داری الهامی صادق و تصادفی شیرین نیز برایت رخ دهد و آنگاه به ناگاه همه چیز حل شود. حل شدنی که بسیار ساده که حتی تصورش را نمی کردی.

فقط این را خوب دریافتی که نباید به خاطر رهایی از مشکلات خودت هرّت بگیرد و بعد از مدتی رکود و سکون، باز به سراغ راه حل روی.

باید دغدغه شب و روزت یافتن و رسیدن باشد تا بیابی و برسی. و مطمئن باش که بالاخره راه نمایان می شود.

باید مواظب باشی، اینجا با مفهومی مجرد روبرو نیستی، بلکه در برابرت ارزشمندترین گوهر هاست که سال ها به عالی ترین وجه از تمامی خطرات محفوظ مانده.

باید از خیس شدن نترسید. باید عاشق خیس شدن شد. باید خودت را به باران در راه بسپاری تا قلب تو نیز حساس و شفاف شود.